Gemeenten mogen sinds 2020 bij de zorg die ze organiseren voor hun inwoners geen onderscheid meer maken tussen mensen met veel en mensen met weinig inkomen of vermogen. Iedereen betaalt hetzelfde bescheiden bedrag via het abonnementstarief. Dat is goed voor het draagvlak want zo profiteert iedereen van onze sociale voorzieningen, toch? Maar het gevolg is een ontluisterend ontmoedigingsbeleid voor inwoners die om hulp vragen.

Net zoals een energieplafond op termijn onbetaalbaar is als de overheid deze voor alle inkomens beschikbaar blijft stellen, zo krijgen gemeenten hun begroting niet rond als ze voor al die steeds ouder wordende Nederlanders trapliften moeten installeren en huizen rolstoelvriendelijk moeten maken. En net zoals het einde van het energieplafond al in zicht is voordat dit is ingegaan, proberen gemeenten van al die om hulp vragende burgers af te komen. Dat doen ze door de voorzieningen die ze hun inwoners moeten aanbieden zo onaantrekkelijk te maken dat daar zo min mogelijk gebruik van wordt gemaakt. Dat gaat met vrij grof geschut.

Wilt u een traplift? Dat kan maar dan laten we deze alleen installeren aan de ‘muurkant’, meestal de buitenzijde van de trap. Dat de mantelzorgende partner, vaak op leeftijd, zich dan via de smalle binnenzijde van de trap naar boven moet wurmen is inderdaad niet heel veilig. Voor een extra betaling aan de installateur van € 1300 kan de traplift wel veilig gemaakt worden. De traplift blijft overigens
eigendom van de gemeente natuurlijk, en ja: het is uiteindelijk goedkoper en heel veel makkelijker
zelf die traplift te regelen!

Heeft u schoonmaakhulp nodig omdat u beginnend dement bent en wat oud en kwakkelend? De gemeente regelt het, maar wel goedkoop dus er is een lange wachtlijst en het is maar voor 1,5 uur per week en vaste krachten zijn er niet. Ja een hulp die u zelf regelt is wel fijner natuurlijk!

Kunt u niet meer douchen omdat u afhankelijk geworden bent van een rolstoel? Dan is het antwoord van de gemeente op uw hulpvraag niet dat de douche aangepast wordt, maar het dringende advies een geschikte woning te vinden voor uw beperkingen. Dat dit soort huizen niet zomaar voorhanden zijn en u al twintig jaar van het sociaal minimum leeft, wordt niet meegewogen: de gemeente heeft iedereen even lief. En hoewel dat sympathiek klinkt: onze verzorgingsstaat is er voor iedereen, van ons samen, is het gevolg dat u als zelfstandig wonende rolstoelgebruiker alleen kunt douchen als u zelf de middelen bij elkaar schraapt om de douche te verbouwen.

Inwoners kunnen altijd bezwaar maken tegen besluiten van de gemeente, is steevast de verdediging van deze systematiek. Ja dat zal zo zijn, maar juist als je dement aan het worden bent, als je ziek bent en toch al nauwelijks rond komt, als je bijna bezwijkt onder mantelzorg heb je geen energie om bezwaar te gaan
maken tegen de beslissing van de gemeente.

Weg dus met die hulp voor iedereen. Goede zorg vanuit de gemeenten bestaat bij de gratie dat deze alleen toegankelijk is voor mensen die het echt nodig hebben. Andere voorzieningen die voor iedereen toegankelijk zijn — subsidies, collectieve verzekeringen, onderwijs — zouden voldoende moeten zijn om onze overheid van ons allemaal te maken.