De verzorgingsstaat verkeert in een permanente crisis, zo wordt gezegd. Al in 1983 stelden
Jacques van Doorn en Kees Schuyt een bundel samen onder de titel De nadagen van de verzorgingsstaat. En inderdaad, sinds het eerste kabinet- Lubbers in 1984 alle uitkeringen met drie procent verlaagde, is een onafzienbare reeks van bezuinigingen en hervormingen gevolgd, met als doel de verzorgingsstaat toekomstbestendig te maken. Na meer dan twintig jaar van hervormingen lijkt de crisis van de verzorgingsstaat nog niet bedwongen. Tegelijkertijd zien we dat de verzorgingsstaat nog steeds een onmisbaar bestanddeel van onze moderne samenleving vormt. Zelfs alle pogingen om de verzorgingsstaat een nieuwe naam te geven - van verzorgingsmaatschappij tot activeringsstaat en van participatiemaatschappij tot sociale investeringsstaat - zijn op niets uitgelopen.