Als de gemeenteraads-verkiezingen iets duidelijk maakten, dan is het wel dat alleen hard werken niet genoeg is in een omgeving vol concurrenten. Meer eigen identiteit zou helpen.

Van de Amerikaanse schrijfster Gertrude Stein (1874-1946) is de beroemde dichtregel: Rose is a rose is a rose is a rose. Het komt uit een voor mij verder tamelijk ondoordringbaar modernistisch vers, waarin de hele wereld voorbijkomt. Maar de strekking van die ene regel is duidelijk, zeker ook omdat de auteur deze zelf herhaaldelijk heeft toegelicht. Een roos is precies dat: een rode roos. Het ging haar erom de roos terug te veroveren op romantici die de roos als symbool voor de meest uiteenlopende verschijnselen waren gaan gebruiken: liefde, dood, leven, de absolute schoonheid. De dichteres wil zeggen: alles is wat het is, en niet iets anders.

Alles is wat het is. De hele PvdA is de afgelopen maanden prijzenswaardig onvermoeibaar in de weer geweest met het uitdelen van rode rozen. Het moeten er honderdduizenden zijn geweest. Toch was het resultaat ongekend slecht. Even wat ruwe cijfers: van de 12 miljoen stemgerechtigden nam de helft de moeite om te komen. Daarvan stemde 10 % PvdA: 600.000 stemmen leverden 800 gemeenteraadszetels op. Dat maakt dus zo’n 750 stemmen per zetel, een aantal contacten dat makkelijk in één iPhone past.

Het is dus alleen haar harde kern die de PvdA steunde, de kennissen en familieleden van de actieve politici die bereid waren om de roos te nemen voor wat deze niet was. Het zijn cijfers uit de losse pols, maar het beeld van de PvdA als partij door en voor politici dringt zich op.

Lees de rest van het artikel in de PDF.