Jarenlang was geluk een onderwerp dat politici en wetenschappers angstvallig meden. Geluk, dat was een thema voor romanciers en liedjesschrijvers, voor films en gedichten, maar niet voor beleidsnota’s en wetenschappelijk onderzoek. Daarvoor is geluk té verheven, té ongrijpbaar. Ook - of misschien wel juist - onder economen bestond er lange tijd een grote angst zich aan dit onderwerp te branden. Eigenlijk is dat merkwaardig, aangezien de veronderstelling dat ieder mens naar het hoogst bereikbare geluk streeft, nu juist de grondslag vormt voor de dominante stroming in de economische wetenschap, de neoklassieke theorie. Economen hebben het dan echter over ‘nutsmaximalisatie’. De term ‘nut’ verwijst naar de grondlegger van het utilitarisme, Jeremy Bentham (1748 - 1832), die ‘het grootste geluk voor het grootste aantal mensen’ als het ultieme criterium voor goed en kwaad zag.