De verzorgingsstaat zou uiteindelijk niet meer moeten zijn dan een emancipatiemiddel, niet een beweging die streeft naar het eeuwige leven maar een manier om mensen minder afhankelijk te maken, schreven Jacques van Doorn en Kees Schuyt in de De stagnerende verzorgingsstaat uit 1978.

‘De arbeidersbeweging en andere emancipatorische stromingen hebben hun historische taak altijd gezien als een voorbijgaande. Wie een tweederangsburger gold, werd geleerd dat hij niet de mindere was, maar de gelijke van anderen, en dat wie dit zelfrespect wist op te bouwen, ook het respect van zijn medeburgers zou winnen. De verzorgingsstaat behoort geen ander ideaal te hebben. Juist omdat zij over zoveel voorzieningen beschikt, is het haar doodzonde te suggereren dat velen niet op eigen benen kunnen staan en die voorzieningen nodig hebben.

Die zonde heeft trouwens een straf: indien de suggestie inderdaad massaal wordt opgenomen — en er zijn tekenen dat dit gebeurt — zal de consumptieve vraag naar welzijn blijven toenemen tot het systeem aan overbelasting bezwijkt.’

Lees de rest van het artikel in de PDF.