Hermen Hoek en Marc van Osch zijn werkzaam als docent Nederlands op de OSG Hugo de Groot in Rotterdam. Met Vrijmipo bezorgen zij poëzie op bijzondere en onvermoede plekken.
De eerste maanden van het jaar zijn voor veel mensen hét moment om de boel eens flink op te schonen: de lever, de agenda of het huis. Al een flink aantal jaren geleden raakte in de rubrieken van de lifestylemagazines het woord ‘ontspullen’ in zwang. Rond 2015 kwam de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo daar nog eens overheen met boeken als Opgeruimd! en Spark Joy en zelfs een eigen Netflixserie. Dat zelfs Kondo niet bestand is tegen de verlokkingen van de consumptiemaatschappij, bleek wel toen zij onlangs een webwinkel opende met woonaccessoires.
Dichter, essayist en columnist Bernard Dewulf schreef een gedicht over een plek die onvermijdelijk verbonden is met onze opruimdrift: het containerpark. Dit oord, in onze regionen beter bekend als het milieupark of de milieustraat, mag dan een neutrale plek lijken waar onze bezittingen verantwoord worden verwerkt, maar het is natuurlijk óók een plek waar de fysieke dragers van onze herinneringen hun laatste rustplaats vinden. Deze melancholie wist de recent plotseling overleden Dewulf mooi te vangen in een gedicht: hoe een prozaïsch onderwerp diepe poëzie kan opleveren.
Containerpark
Hier danken wij de dingen
af die ons jaren hebben omringd.
Hier scheiden wij de zaken
van de jaren toen we dachten
dat ze onscheidbaar waren.
Hier wachten de dingen
in steenslag van herinneringen,
op nieuwe jaren, ontbonden
maar geduldig als alleen de dingen
konden in de jaren onder ons.
Bernard Dewulf (1960 – 2021)
uit: Naar het gras (2018)
