Ik herinner mij nog goed hoe ik in de jaren negentig een heftige discussie voerde met een gewaardeerd oud-collega die voor de oprichting van een conservatieve partij pleitte. Een partij met als voornaamste programmapunt dat alles zoveel mogelijk bij het oude moet blijven, ontbrak volgens hem node in Nederland. Niet omdat Nederland ‘af’ was en er niets meer te verbeteren viel. Maar veel beleidswijzigingen in het verleden, die als verbetering werden gepresenteerd, hadden in de praktijk juist in achteruitgang geresulteerd. Denk aan de vele wijzigingen in het onderwijs, of aan de privatisering van publieke diensten, of aan de marktwerking in de zorg. Ik moest destijds weinig van zijn opvattingen hebben. Dat veel hervormingen uit het verleden geen succes waren gebleken, wilde toch niet zeggen dat dit in de toekomst ook zo zou zijn?