Het boek Over de grens. De vluchtelingencrisis als reality test is het resultaat van een onderzoek naar migratie dat de Wiardi Beckman Stichting heeft gedaan, in nauwe samenwerking met de PvdA Eurodelegatie.
Migratie is een van de grote politieke vraagstukken van deze tijd. De stroom vluchtelingen uit het Midden-Oosten en Afrika zorgt voor grote spanningen in de Europese Unie en heeft het politieke landschap in de verschillende Europese landen waaronder Nederland grondig veranderd.
Over de Grens zoomt in op de oorzaken en gevolgen van de vluchtelingencrisis. Alle schakels van de ‘migratieketen’ komen aan bod. De oorlog in Syrië, de bizarre dictatuur in Eritrea, de smokkelroutes in West-Afrika. Er wordt gekeken naar de omstreden ‘opvang in de regio’ en naar hoe Europa gefaald heeft aan haar buitengrenzen.
In S&D een voorproefje van een deel van het boek: de reportages en de prachtige foto’s die Werry Crone maakte in onder meer Libanon, Jordanië, Griekenland en Hongarije.
Vluchtelingenkamp aan de Syrisch-Jordaanse grens
Zaatari, het grootste vluchtelingenkamp in de Syrische regio, ligt in het noorden van Jordanië op 7 kilometer van de grens. Eerder verbleven hier 150.000 vluchtelingen, nu zijn het er tussen de 80.000 en 90.000. Het kamp ligt vlakbij de plaats Mafraq. Ook daar wonen bijna 80.000 vluchtelingen, naast de oorspronkelijke bevolking van 80.000. Voor iedere Jordaniër twee Syriërs.
De kampmanager van UNHCR vertelt dat ze niet aan alle noden van de vluchtelingen tegemoet kunnen komen. Een waardig bestaan gaat verder dan de basis van onderdak, drinkwater en voedsel, en gezondheidszorg. Ook onderwijs en werk zijn nodig. Voor de meerderheid van de vluchtelingen is dat er nu niet. Het gaat de goede kant op. De Jordaanse regering geeft inmiddels werkvergunningen af. ‘Focus, en investeer in onderwijs,’ adviseert de kampmanager.
Abdel en Jasmin zijn vier jaar geleden met twee kinderen uit de Zuid-Syrische stad Daraa gevlucht. Hun jongste dochter is in het kamp geboren. Jasmin is kapster en oefent soms op het haar van hun dochter. In het kamp verdient ze met knippen wat bij. Abdel is timmerman, maar heeft geen werk. Hij hoopt dat er op een dag een fabriek dichtbij het kamp komt, zodat hij daar kan werken.
Ze proberen de herinneringen aan Syrië levend te houden door de kinderen foto’s te laten zien van hun oude huis en de hond, en door verhalen te vertellen over familieleden die ze nog nooit hebben ontmoet. Het gezin wil het liefst terug naar Syrië.
