Niet vaak zal zo lang zijn uitgekeken naar zo weinig nieuws. Of het nieuws moet zijn dat een advies aan de regering over een ethische kwestie met een prominente liberale denker als naamgever door confessionele partijen is ontvangen als manna uit de hemel.
Zo’n anderhalf jaar onderzocht de commissie-Schnabel of de juridische mogelijkheden voor hulp bij zelfdoding verruimd moeten worden. Het gaat daarbij om de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (WTL), de euthanasiewet dus, en de relevante bepalingen in het Wetboek van Strafrecht. Het 231 pagina’s tellende rapport eindigt met de aanbeveling ‘om in het licht van het bovenstaande, het huidige juridische kader in stand te houden’.
Het ‘bovenstaande’ is een uitgesponnen, grondige en heldere analyse van een ingewikkeld probleem: mensen, veelal ouderen, kunnen naar de dood verlangen zonder dat ze voldoen aan de voorwaarden van de euthanasiewet voor stervenshulp. Van ‘ondraaglijk en uitzichtloos lijden’ is geen sprake, ze vinden hun leven ‘voltooid’.
Het rapport verdient alleen al lof omdat het het problematische van deze notie onder de aandacht brengt. Zijn deze mensen klaar met het leven, of is het leven klaar met hen? Een pleidooi voor ‘herwaardering van ouderdom als levensfase’ klinkt al gauw gratuit. Maar gevoelens van eenzaamheid en nutteloosheid spelen mee in de ervaring van voltooid leven en het is goed dat de commissieleden aandringen op passende initiatieven.
